Zoals je in mijn vorige blogs hebt kunnen lezen, verloopt mijn raceseizoen tot nu toe wisselvallig. Van podiumplaatsen, valpartijen, technische problemen tot overwinningen. Na vier wedstrijden sta ik vierde in het klassement. Ik weet wat mij te doen staat tijdens mijn raceweekend op het Franse Dijon-Prenois en dat is winnen!

Voorbereiding

In mijn vorige race had ik te maken met een slippende koppeling. Dit moest dan ook opgelost worden voor mijn vertrek naar Frankrijk. Het probleem werd snel en vakkundig opgelost door mijn vertrouwde adres MotoMaat Snelservice in Lijnden. Vervolgens heeft Druijff Racing te motor gecontroleerd en zijn er een aantal runs gemaakt op de testbank. Omdat het circuit van Dijon-Prenois een zeer snel en lang recht stuk heeft, ben ik na de check teruggereden naar MotoMaat Snelservice om de tandwielverhouding aan te passen. Vol goede moed en een perfect schakelende motor kon ik vol vertrouwen het raceweekend in.

Vrije training

De vrije training gebruikte ik om vanaf de start de baan op te gaan om te kijken waar ik stond en de aanpassingen aan de motor te testen. Ondanks dat ik met gebruikte banden aan de training begon kon ik direct een hoog tempo rijden. De motor deed wat ik wilde en schakelde goed. Een aandachtspunt was de andere tandwielverhouding. Ik bereikte al snel het maximaal aantal toeren. Dit was niet waar ik op gehoopt had en moest dus opnieuw worden veranderd. Ook de vering was niet optimaal. Het team moest dus aan de bak om voor de start van de kwalificatie de twee punten aan te passen.

Kwalificatie 1

Met een gewijzigde tandwielverhouding en een andere setup van de vering begon ik aan kwalificatie 1. Het tempo lag direct hoog. Op het snelle, rechte stuk reed ik weliswaar op de grens van het toerenbereik, maar ik verloor geen tijd.

Ik reed een aantal rondes en merkte dat ik met name in de bochten nog meer tijdwinst kon behalen.  De bochtensnelheid moest en kon omhoog. Helaas dacht mijn achterband daar anders over. Deze begon te glijden waardoor ik mij moest inhouden. Terug in de pitbox zag ik dat ik ondanks de glijdende band een tijd had neergezet die goed was voor P4.

Kwalificatie 2

Met een verse set droogweerbanden, nieuwe remblokken en een kleine aanpassing aan de vering begon ik aan de tweede kwalificatie van de dag. Het was een droom-kwalificatie: de grip was goed, ik voelde mij goed, de motor liep als een zonnetje en ik reed naar P1! Een onverwacht, super resultaat! De pole position was erg belangrijk om dat er in het weekend twee wedstrijden worden verreden.

Race 1, dag 1

De start van de eerste wedstrijd. Met vol vertrouwen stapte ik de pitbox binnen en maakte mij klaar om het circuit op te gaan. De baan ging ondertussen open, het team haalde de bandenwarmers van de banden, shit, wat nu, er lekte vloeistof!

Gelukkig ontdekte het team vrij snel de oorzaak van het lek. Er was een slangetje naar de radiator losgeraakt waardoor vloeistof lekte. Slangetje aansluiten, radiator en voorkant motor schoonmaken, GO! Door geklooi begon ik aardig zenuwachtig te worden en even dacht ik de start niet meer te kunnen halen. Net op tijd kwam ik, weliswaar als laatste, de baan op. Oef, dat was close!

Mijn start was erg goed. Ik kon direct mijn ritme en startpositie P1 vasthouden. In de vier na laatste ronde hoorde ik plotseling een onbekend en hard geluid. Een kapotte motor ging kort door mijn gedachten. Ik snapte niet wat er aan de hand was. De snelheid zat er nog goed in, maar dat kabaal!

Langs start/finish rijdend gebaarde het team dat ik vol het gas erop moest houden. Ik hoefde nog maar twee ronden te rijden, maar de achtervolgers maakten in rap tempo terrein goed. Gelukkig begreep ik wat er werd bedoeld en trok de gashendel zo ver als het maar kon naar achteren.

Met een minieme voorsprong van slechts 0.400 seconden wist ik Rudmer Wiersma op zijn BMW 1000RR te verslaan met kort daarachter Henk Maassen van den Brink op zijn Kawasaki ZX-10R.

Natuurlijk was ik zeer blij met het resultaat maar ik wilde ook weten waarom mijn motor zoveel herrie maakte. Het bleek dat de sensor uit de demper was gesprongen en een groot gat had achtergelaten. Dit was dus de oorzaak. Gelukkig niets ernstigs zodat ik kon gaan genieten van mijn overwinning.

Race 2 in dag 2

In tegenstelling tot gisteren (Race 1), was de baan zeiknat. De concurrentie was druk in de weer om de slicks te verwisselen voor regenbanden. Ik nam de keuze om de warm-up wel met droogweerbanden te rijden. In de tien minuten durende sessie wilde ik ervaren hoe nat de baan was en of ik het aandurfde om toch met slicks de race te gaan rijden.

De keuze was snel gemaakt. Zodra ik het tempo ging opvoeren begon de motor teveel te glijden. Ik wilde het risico niet te nemen om door een verkeerde bandenkeuze tijdens de race onderuit te gaan. Ik wilde geen herhaling van mijn valpartij op het TT Circuit Assen. Ik besloot daarom terug te keren naar de pitbox voor een bandenwissel.

Opeens begon de zon te schijnen en droogde de baan in een rap tempo op. Shit, moet ik dan toch op slicks aan de wedstrijd beginnen? De zojuist gemonteerde regenbanden gingen er weer af en de slicks werden weer in de bandenwarmers gezet. Zo snel de zon tevoorschijn kwam, verdwijnde de zon weer en maakte plaats voor veel regen. Heel veel regen. De slicks weer van de motor, de regenbanden er weer op. Omdat de weersvooruitzichten niet beter werden, besloot ik na overleg met het team om toch met regenbanden aan de wedstrijd te beginnen.

Door mijn pole position vertrok ik van P1. Helaas was mijn start minder sterk dan gehoopt, maar ik kon mijn positie de eerste bochten vasthouden. Door de natte baan reed ik rustiger en werd een paar ronden later ingehaald door Jeroen Tielen. Ik reed op dat moment op P7.

Jeroen Tielen, die in de tussenstand van het klassement op de tweede plek staat, wilde ik niet laten vertrekken. Ik probeerde Jeroen dan ook bij hem aan te haken. Zijn snelheid was dusdanig hoog dat mij dit niet lukte. Hij reed in mijn ogen te agressief op een natte baan dat ik besloot om mijn eigen race te rijden om geen fouten te maken. Inmiddels stond ik op positie negen.

De baan werd heel langzaam toch droger en besloot de tegenaanval in te zetten. Als ik dat wilde doen moest dat nu gebeuren want ik voelde aan de regenbanden dat ze begonnen te glijden. Het beste was door een opdrogende baan al van de banden.

Waarschijnlijk had Jeroen een foutje gemaakt want op het moment dat ik mijn snelheid verhoogde kreeg ik hem in mijn vizier. Hij reed een andere lijn en zijn snelheid lag lager dan dat ik had gedacht. Er ontstond een leuke en spannende strijd om de overwinning.

Over een weer werden inhaalpogingen ingezet en waren er wisselingen van positie. Ook een andere rijder, Kees Boekel, de leider van het klassement, begon zich met de strijd om de punten te bemoeien. Ik bleef achter Kees rijden om hem te bestuderen en te bepalen waar op de baan ik hem het beste kon inhalen. Dat bleek op het rechte stuk te zijn.

Op het rechte stuk reed ik achter Kees’ zijn slipstream en reed hem voorbij. Aan het einde van het rechte stuk remde hij mij er vervolgens weer uit. Pas in de laatste bocht van de laatste ronde besluit ik een ultieme inhaalpoging te wagen. En dat lukt!

Op het rechte stuk, voor de start/finish haal ik Kees Boekel in en kom met een verschil van 0.033 seconden als winnaar over de streep. Wat een close finish! Door de winst ben ik van de vierde positie in het klassement gestegen naar P2. Het verschil met klassementsleider Kees Boekel bedraagt nog slechts 100 punten. Je begrijpt dat ik de positie van Kees in de volgende wedstrijd ga overnemen.

Fotograaf: AD Kievit / Wegraceinfo  |  foto’s vrij te gebruiken voor MEDIA
Race dag: Vrijdag-Zaterdag 26-27 Juli 2019
Kampioenschap: ONK PROCUP 1000
Hoog resolutie foto’s op aanvraag: info@danielfernandes92.eu